Er horen hier geen mooie woorden
hier rest jouw rijke kleuren taal
met in de verte de akkoorden
die schrijven samen hun ver-

haal over het zachte raken, ogen vuren
het rood, het geel, het bijna wit
met de kracht van constant sturen
met het leven in bezit

het goud, de energie en de moraal
het rood, de liefde en de macht
het blauw, de angst maar ook het kaal
het bijna zwarte bruin, de nacht

strepen, stippen, stelpen, strooien
binnen gouden randen stroken
in hun oude stenen tooien
is het levenslicht ontstoken

de eeuwen oude tekens, stieren kracht
wat was werd opnieuw het doel
als nieuwe fresco’s aangebracht
met ogen dicht, op je gevoel

nu jouw kwasten dun verbleken
verhalen hier de vele jaren
blijven jouw warme kleuren spreken
van troost en hoop en stille maren
van troost en hoop en stille maren