Alfa Spectro tastend glas
de hemelboog bestrijken
kijken nu naar wat eens was
moet op de aarde lijken

golven golven pulsen slaan
de zenders verre tonen
waar komt dat geluid vandaan
sterrendochters godenzonen

een felle knal zonder geluid
een dreun een doffe platte blast
gooit zich alle kanten uit
onaangekondigd op de tast

een flits zo onverklaarbaar fel
verlicht de hemel als de zon
weer verdwenen na een tel
in zijn eigen zwarte bron

niemand hoort het
niemand voelt het
afgeteld en deel versneld
niemand hoort het
niemand voelt dit
sterk verkleind natuurgeweld

dan van verre is daar iets
door de sterre uit het niets

sterren prikken pronte gaten
in het dikke zwarte doek
miljoenen jaren zo gelaten
lichten op uit iedere hoek

Alpha Spectro zoekt en speurt
de sterrenstelsels achterna
en ziet dan snel wat hier gebeurt
hij mist een ster, Centaurus A

Ver voorbij de grenzen van de tijd
de ruimte rekt haar randen
door het licht de eeuwigheid
versplinterd in je handen

het rafelt roffelt richt de lopen
stralen rond en plat te gaan
weten wordt hier snel het hopen
het zonnelicht is nu nog aan

zonnelicht – zonder licht

mmmmmmpetara, mmmmmmpetara